قدس آنلاين/ ، يکي از ضعف هاي بزرگ شخصيتي و از رذايل اخلاقي حسد است که باعث مي شود آدمي نسبت به آسايش و آرامش و شادي ديگران حسد ورزيده و نتواند خوشبختي و موفقيت ديگران را تحمل کند و در ميدان دادن به اين احساس گاه تا جايي آزاد عمل مي کند که آسيب هاي جبران ناپذير به خود و ديگران مي رساند.
و از اين رو است که قرآن در سوره مبارکه فلق آيه پنج مي فرمايد وَمِن شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ يعني و از شر هر حسود آنگاه که حسد ورزد (به خدا پناه مي برم)
بايد توجه داشت که تلاش براي بدست آوردن کمالات ارزش است ولي آرزو و تلاش براي نابود کردن کمالات ديگران حسادت است. حسادت نشانه کم ظرفيتي و تنگ نظري است. در حديث مي خوانيم حسادت ايمان را مي خورد آنگونه که آتش هيزم را. (الکافي، ج 2، ص 306)
قرآن در آيه 54 سوره نساء مي فرمايد: چرا به خاطر الطاف و تفضل خداوند بر افراد لايق حسادت مي ورزند مگر نمي دانند ما به آل ابراهيم کتاب و حکمت و ملک عظيم داديم.
حسادت در ميان تمام شرور برجسته ترين شر است زيرا حسود نقشه ها مي کشد و حيله ها مي کند و مرتکب انواع شرور مي شود تا به هدف برسد.
حضرت علي (ع) مي فرمايند: "الحسد داء عياء لايزال الا بهلک الحاسد او بموت الحسود" (نهج البلاغه، حکمت 493) حسادت مرض خطرناکي است که جز با مرگ محسود يا هلاکت حسود از بين نمي رود.
امام صادق (ع) مي فرمايند: "حسد و بدخواهي از تاريکي قلب و کوردلي است و از انکار نعمت هاي خدا به افراد سرچشمه مي گيرد، و اين دو (کور دلي و ايراد بر بخشش خدا) دو بال کفر هستند، به سبب حسد بود که فرزند آدم در يک حسرت جاويداني فرو رفت و به هلاکتي افتاد که هرگز از آن رهايي نمي يابد.(مستدرک الوسائل، ج 2، ص 327)
قرآن ريشه بسياري از گناهان را بغيا به معناي حسادت دانسته است و امام صادق (ع) مي فرمايند: ان الکفر اصله الحسد، ريشه کفر حسادت است. چنانکه در برابر پيامبران مي گفتند: ابشر يهدوننا، آيا انساني مثل ما پيامبر شود و ما را هدايت کند؟
حسود اهل تواضع و تشکر نيست و هرگز از کمالات ديگران گواهي نمي دهد و قهرا مرتکب گناه کتمان حق مي شود. اميرالمومنين (ع) مي فرمايند: در ظاهر اظهار علاقه مي کند و لي در باطن کينه و بغض دارد.
پيامبر عظيم الشان اسلام (ص) در اين باره مي‌فرمايند: "خداوند به موسي بن عمران فرمود: مبادا بر مردم حسد بري، درباره آنچه من به آنها داده‌ام از فضل خودم. چشمانت را به دنبال آن دراز مکن و دل خود را به دنبال آن روانه مساز، زيرا آنکه حسد برد نعمت مرا بد داشته و از آن قسمتي که ميان بنده هايم کردم، جلو گرفته و هر که چنين باشد من از او نيستم او هم از من نيست."(کافي، ج 2)
ايشان همچنين مي فرمايند: براي نعمت هاي خداوند دشمناني است. عرض کردند: اي رسول خدا! آنها چه اشخاصي هستند؟ فرمودند: کساني که حسد مي برند بر مردماني که خداوند از فضل و رحمت خود نعمت هايي به آنها عطا فرموده است. (بحارالانوار ج 73، ص 256 )
و از اين رو است که قرآن در سوره مبارکه فلق آيه پنج مي فرمايد وَمِن شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ يعني و از شر هر حسود آنگاه که حسد ورزد (به خدا پناه مي برم)
بايد توجه داشت که تلاش براي بدست آوردن کمالات ارزش است ولي آرزو و تلاش براي نابود کردن کمالات ديگران حسادت است. حسادت نشانه کم ظرفيتي و تنگ نظري است. در حديث مي خوانيم حسادت ايمان را مي خورد آنگونه که آتش هيزم را. (الکافي، ج 2، ص 306)
قرآن در آيه 54 سوره نساء مي فرمايد: چرا به خاطر الطاف و تفضل خداوند بر افراد لايق حسادت مي ورزند مگر نمي دانند ما به آل ابراهيم کتاب و حکمت و ملک عظيم داديم.
حسادت در ميان تمام شرور برجسته ترين شر است زيرا حسود نقشه ها مي کشد و حيله ها مي کند و مرتکب انواع شرور مي شود تا به هدف برسد.
حضرت علي (ع) مي فرمايند: "الحسد داء عياء لايزال الا بهلک الحاسد او بموت الحسود" (نهج البلاغه، حکمت 493) حسادت مرض خطرناکي است که جز با مرگ محسود يا هلاکت حسود از بين نمي رود.
امام صادق (ع) مي فرمايند: "حسد و بدخواهي از تاريکي قلب و کوردلي است و از انکار نعمت هاي خدا به افراد سرچشمه مي گيرد، و اين دو (کور دلي و ايراد بر بخشش خدا) دو بال کفر هستند، به سبب حسد بود که فرزند آدم در يک حسرت جاويداني فرو رفت و به هلاکتي افتاد که هرگز از آن رهايي نمي يابد.(مستدرک الوسائل، ج 2، ص 327)
قرآن ريشه بسياري از گناهان را بغيا به معناي حسادت دانسته است و امام صادق (ع) مي فرمايند: ان الکفر اصله الحسد، ريشه کفر حسادت است. چنانکه در برابر پيامبران مي گفتند: ابشر يهدوننا، آيا انساني مثل ما پيامبر شود و ما را هدايت کند؟
حسود اهل تواضع و تشکر نيست و هرگز از کمالات ديگران گواهي نمي دهد و قهرا مرتکب گناه کتمان حق مي شود. اميرالمومنين (ع) مي فرمايند: در ظاهر اظهار علاقه مي کند و لي در باطن کينه و بغض دارد.
پيامبر عظيم الشان اسلام (ص) در اين باره مي‌فرمايند: "خداوند به موسي بن عمران فرمود: مبادا بر مردم حسد بري، درباره آنچه من به آنها داده‌ام از فضل خودم. چشمانت را به دنبال آن دراز مکن و دل خود را به دنبال آن روانه مساز، زيرا آنکه حسد برد نعمت مرا بد داشته و از آن قسمتي که ميان بنده هايم کردم، جلو گرفته و هر که چنين باشد من از او نيستم او هم از من نيست."(کافي، ج 2)
ايشان همچنين مي فرمايند: براي نعمت هاي خداوند دشمناني است. عرض کردند: اي رسول خدا! آنها چه اشخاصي هستند؟ فرمودند: کساني که حسد مي برند بر مردماني که خداوند از فضل و رحمت خود نعمت هايي به آنها عطا فرموده است. (بحارالانوار ج 73، ص 256 )
نظرات شما عزیزان:
موضوعات مرتبط: اجتماعی ، مذهبی ، ،
برچسب‌ها: