در فوتبال مان يک روز دايي و مايلي فردايش مجيدي و قلعه نويي ، روز بعدش کريمي و دايي ، فرداي بعد از آن روشن و قلعه نويي و هي اين تکرار به هم پريدن ها ، از دادکان تا مجيدي ، بدون توقف حرف هاي درشت . يکي آن يکي را شاه سلطان حسين مي خواند و ديگري از مشاوره هاي پامنقلي مي گويد. خطي هم براي پايان لگدمال کردن اخلاق نيست. همه خود را اسطوره مي دانند و ناراحت مي شوند از شنيدن گل باريک تر.همه پهلوانند و اصلا جهان پهلوان ؟ همه نام هاي شان تنه به رستم و تختي و پورياي ولي مي زند اما فرياد واويلاي شان فقط جايي به آسمان مي رسد که منافع شان در خطر باشد. آنها که دوره اي موتورگازي روياي شان بود حالا اگر خشي به رنگ پورشه هاي شان بيفتد علم مردمداري بر مي دارند. از ريش مي گويند و از ريشه. از تخته کردن در فوتبال مي گويند. از فساد ، فسق و فجور. از تاراج بيت المال مي گويند و به هم مي پرند. از رئيس جمهور تا دربان وزارت ورزش را به چهارميخ مي کشند . مي تازند که همه قهرمانان ملي اند و دردشان درد نان مردم .همه خود را بالاتر از تختي مي دانند که شانه خم نمي کنند ، دستي نمي بوسند و دست شان توان ندارد که قابي در آن جاي گيرد. همه رستم دستانند اما براي جيب شان . فريادشان از سر منيت است و اين خودخواهي شان اخلاق را سلاخي کرده. فرقي هم بين شان نيست چه مدير باشند ، چه مربي و چه بازيکن. فقط ژستشان زيباست . اداي شان ، اداي مردم دوستي است و در عمل تنها و تنها خود مي بينند که حاصلش حال امروز ورزش مان است.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: